Düyek Usulü Nedir? Bir Gece, Bir Aşk ve Bir Duygu
Kayseri’nin soğuk akşamlarında, tütün dumanıyla kararmış kafelerde, müziğin tınısı, sıcak çayların buharı arasında insanın en çok hissettiği şey belki de yalnızlıktır. Ama o gece, o eski sokaklarda bir şeyler değişti. İçimden geçirdiğim o garip duyguyu daha önce hiç hissetmemiştim. Hayatımda bir dönüm noktasıydı o gece, hem de çok beklediğim, ama bir türlü gerçekleşmeyen bir şey. Düyek usulü, o geceyi daha da unutulmaz kıldı. Ama gelin, baştan başlayalım. Sana neden düyek usulünün ne olduğunu ve bana nasıl hissettirdiğini anlatayım.
Bir Akşam, Bir Kahve ve İlk Tanışma
O akşam, Kayseri’nin ünlü çarşılarından birinin köşesinde buluştuk. Tanışalı çok olmamıştı ama bir şekilde birbirimize yakın hissediyorduk. O, biraz utangaç, biraz da kaygılıydı. Ben de tam tersine, her şeyin yolunda olacağına emin bir şekilde gülümsüyordum. Bir kahve içmeye gittik. Fakat sadece bir kahve değil, uzun uzun saatler sürecek bir sohbeti başlatmış olduk. O akşam, çok sevdiğim eski bir dostumun “düyek usulü” dediği şey hakkında konuşmaya başladık. Biraz garip gelmişti ama bu terim, aklımda çok ilginç bir yer edinmeye başlamıştı.
Düyek Usulü: Kafamdaki Tanımı
Düyek usulü, Kayseri’nin özlediğim o eski geleneklerinden biriydi. Ailesinin onayı olmadan, biriyle birlikte bir şeyler yapmak, hayatı daha farklı yaşamak gibi bir his yaratıyordu. İşin içinde yavaşça gelişen, ama tam zamanında gerçekleşen bir şey vardı. Sadece “merhaba” demekle başlayan, sonra derinleşen bir yolculuk. İşte, o akşam, tam da böyle bir şey vardı. Düyek usulü, bir şeyin başında yer alan “an”ı doğru anlama şekli gibiydi. Her şeyin anlam kazanmasını sağlamak gibiydi. Yavaşça, ama dikkatle ilerleyen bir adım.
Hissettiğim şey, tam da böyleydi. O an, her şeyin hızla değişebileceğini fark ettim. Ama aynı zamanda bir şeylerin yavaşça ilerleyerek, gerçekten yerleşmesi gerektiğini de. O, bana düyek usulünün ne olduğunu anlatırken, ben her kelimenin derinliğine inmek istiyordum. Ne demekti bu? Bir anlık heyecanla değil, zamanla biriktirilen bir şeyler. Sonunda, bunun ne kadar doğru olduğunu fark ettim.
Bir Adım Sonra: Heyecan ve Hayal Kırıklığı
O akşam, düyek usulünün bana verdiği heyecanla bir adım attım. Birbirimize o kadar yakın oluyorduk ki, sanki hiçbir şeyin bizi ayıramayacağı hissine kapıldım. Ama sonra, o anın sonunda fark ettim ki; belki de düyek usulü sadece yavaşça biriken bir güven değil, aynı zamanda cesaretle de ilgiliymiş. İçimden “Bu kadar kolay olmaz” diyordum. Bir yanda biriktirdiğin o umutlar, öte yanda hayal kırıklıkları. Gerçekten de bazen, hızlıca aldığın bir karar seni oraya kadar getiremezdi. Yavaş, emin adımlarla gitmek gerekiyordu.
İlk başta, o kadar heyecanlıydım ki, her şeyin hemen olması gerektiğini düşündüm. Ama hayat bazen bizi yavaşlatıyor. Düyek usulü, hem bir hız hem de yavaşlık meselesiydi. Bir şeyin zamanla olmasını beklemek, belki de içsel olarak bizlerin hep aceleci ve anlık tatminlerden kaçmamızı sağlıyordu. Ve o an, düyek usulünün bana ne hissettirdiğini anladım: sadece anlık bir tutku değil, belki de bir sabır testiydi.
Sonuç: Düyek Usulü, Bir Anın Derinliği
O gece, kafamda düyek usulünün ne anlama geldiğiyle ilgili birkaç düşünce vardı. Ama bir de hissettiklerim vardı. Sadece bir kelime değil, hayatın yavaşça derinleşen anlamıydı. Yavaş ama emin adımlarla ilerlemek, her şeyin hemen olamayacağını kabullenmekti. O gece, Kayseri’nin soğuk sokaklarında, bir kahveyle başlayan bir sohbetin derinliğine inmiş olduk. Bazen zaman, kendini bize göstermek için gerçekten çok sabırlı olmayı gerektiriyor.
Ve evet, düyek usulü nedir sorusuna tam olarak cevabım şu: Anlık heyecandan çok, biriktirilen güven ve sabırla başlar. Ne zaman hazır hissedersen, o zaman gerçekten ileriye doğru adım atarsın. Biraz daha sabır, biraz daha içsel bir hazırlık ve belki de sonra… Ne dersiniz, sizce de hayat bazen düyek usulüyle değil, ama doğru zamanla güzelleşiyor mu?